You are currently viewing KILKA CIEKAWOSTEK O LECZNICZYCH WŁAŚCIWOŚCIACH ROŚLIN

KILKA CIEKAWOSTEK O LECZNICZYCH WŁAŚCIWOŚCIACH ROŚLIN

Dobroczynna działalność ziółek kuchennych zależy od ich jakości oraz stosowanej  ilości, ponieważ dawka często decyduje albo o efekcie leczniczym albo szkodliwości, bowiem; „dawka czyni truciznę”,

Domowe  sposoby naszych przodków często nie znajdują odzwierciedlenia w badaniach naukowych, ale wiele pokoleń udowadnia ich skuteczne działanie. Podobnie jest z roślinami leczniczymi, chociaż ich szczególną cechą jest to, że zazwyczaj można je stosować w leczeniu kilku chorób ze względu na synergie składników, które zawierają, a te składniki jako aktywne elementy są wykorzystywane.

 Aby rośliny lecznicze, które opisywała Mniszka z  Bingen, mogły rozwinąć swoje prawidłowe działanie, należy znać również ich aktywne składowe.

Te fitoskładniki to substancje, które roślina wytworzyła i zgromadziła w trakcie swojego wzrostu. Oprócz podstawowych składników aktywnych każda roślina lecznicza zawiera tzw. błonnik. Są to substancje, które nie mają bezpośredniego działania leczniczego, ale np. mogą ułatwiać wchłanianie właściwego składnika aktywnego.

Wchłanianie substancji czynnej do organizmu może być możliwe jedynie dzięki błonnikowi pokarmowemu, spowalnianiu lub przyspieszaniu procesów.

W zdecydowanej większości roślin leczniczych znajdują się różne substancje czynne leczniczo, zwykle tylko jedna z tych substancji jest uważana za główny składnik wiodący.

Na tym opiera się stosowanie rośliny leczniczej na różne schorzenia w zależności od osoby. Niemniej jednak nie powinno się zapominać również o skutkach ubocznych, czy interakcjach które wykazano w dotychczasowych badaniach.

W jednym z takich badań wyizolowano główny składnik aktywny danej rośliny i zaobserwowano jego działanie. Okazało się, że znacznie się różni od tego jak współpracuje z innymi składowymi w roślinie. Dlatego ważne jest, aby wszystkie substancje roślinne były stosowane w odpowiednich ilościach w miksturkach, eliksirach, mieszankach i innych, aby osiągnąć ich optymalny ale i bezpieczne działanie.

 Należy również zauważyć, że składniki aktywne rozkładają się różnie w zależności od rośliny. Substancje czynne są magazynowane w nasionach niektórych roślin, w korzeniach, w liściach itp. w różnej ilości. W efekcie użytkownicy roślin leczniczych muszą być świadomi, gdzie dokładnie znajdują się najważniejsze składniki aktywne, aby mogli np. sami zebrać odpowiednie części rośliny w odpowiednim dla niej czasie.

 Należy również zauważyć, że zawartość substancji czynnej w roślinach leczniczych może czasami znacznie się różnić. Wynika to z jednej strony z lokalizacji rośliny, z drugiej  zależy właśnie od czasu zbioru i  jego przechowywania i obróbki. Jednak ten początkowo niekorzystny aspekt roślin leczniczych można łatwo zneutralizować, jeśli rośliny lecznicze są zbierane we właściwym czasie i przetwarzane zgodnie ze specyfikacjami i wnioskami Hildegardy wszystko powinno być bezpieczne.

Jeśli masz za mało doświadczenia i wiedzy i nie ufasz sobie, aby to zrobić, możesz również skorzystać z roślin leczniczych oferowanych w dobrych punktach zielarskich czy aptekach pod warunkiem że trafisz na produkt o rzeczywiście dobrym składzie i kompozycji. Są wtedy skuteczne i powinny zawierać gwarancję, że zostały prawidłowo zebrane, przygotowane i przetworzone. Niektóre nazywa się potocznie narkotykami, choć nie ma to nic wspólnego z substancjami uzależniającymi, co ma dziś niestety też negatywne konotacje.

Najważniejsze grupy składników aktywnych w roślinach leczniczych są kluczowe, jeśli chodzi o prawidłową ocenę ich działania. Zostały lapidarnie przedstawione poniżej.

Substancje gorzkie w roślinach leczniczych.

 Do jednych z ważniejszych substancji zawartych w roślinach leczniczych należą tzw. substancje gorzkie. Zawarte są w wielu roślinach, ale jeśli chodzi o samoleczenie roślinami leczniczymi według św. Hildegardy, to tutaj należy spojrzeć na to nieco inaczej.

Rośliny, których skuteczność można przypisać wyłącznie zawartym w nich gorzkim substancjom, w rozumieniu i nauce Hildegardy uważane są za „narkotyki” substancji gorzkich.

Te składniki, znane również jako gorzkie, są często określane jako amara w medycynie roślinnej. Amara można podzielić na różne grupy:

  • Amara tonica
  • Amara aromatica
  • Amara acria lub Acria aromatica

Amara tonica to czyste gorzkie substancje. Oprócz tych substancji gorzkich występują również większe ilości olejków eterycznych, nazywa się to amara aromatica. Te gorzkie mają gorzko – aromatyczny smak spowodowany właśnie przez aromaty eteryczne. Jeśli oprócz substancji gorzkich zostaną dodane substancje ostre, zmienia się również smak – robi się mocno gorący i wtedy mówi się o acria amara.

 Chociaż zdecydowaną większość roślin leczniczych można zaliczyć do pierwszej grupy substancji gorzkich, ich liczba znacznie się zmniejszyła w wyniku badań i wyjaśnień Hildegardy. Ponieważ przyglądała się tym roślinom, które są skuteczne przeciwko niektórym dolegliwościom (jednym z głównych zadań substancji gorzkich jest to, że powinny one znacząco stymulować wydzielanie soku żołądkowego)

 Ponadto Hildegarda mówi, że mają działanie wzmacniające. Dlatego często stosuje się je w przypadku niskiego apetytu lub zaburzeń ze strony przewodu pokarmowego. Gorzkie lekarstwa mogą być również stosowane w różnych wyniszczających chorobach, na przykład po ciężkiej chorobie, po przejściu leczenia nowotworu lub w przypadku anemii.

 Amara aromatica, gorzkie substancje, które zawierają również olejki eteryczne, są podobne w swoim działaniu do toniki amara. Mogą jednak rozszerzyć zakres zastosowań dzięki zawartym w nich olejkom eterycznym.

Krwawnik pospolity i piołun to dwaj znani i ważni przedstawiciele tych roślin leczniczych.

Oprócz stymulacji wydzielania soku żołądkowego, co potęguje zapach zawartych w nim olejków eterycznych, te rośliny lecznicze mają również wpływ na jelita oraz funkcje wątroby i żółci. Olejki eteryczne nadal mają działanie antybakteryjne i dlatego mogą być bardzo dobrze stosowane, szczególnie w przypadku objawów fermentacji w jelitach.

Efektem ubocznym ich  przyjmowania jest często zwiększona potrzeba oddawania moczu, co zwykle jest bardzo mile widziane.

 Olejki eteryczne w roślinach leczniczych

Ponadto, według Hildegardy, istnieją również skuteczne preparaty lecznicze na bazie olejków eterycznych. Jednak obejmują one tylko rośliny, które zawierają olejki eteryczne w bardzo wysokich stężeniach. Rośliny zwykle przechowują swoje olejki eteryczne w tzw komórkach olejowych, kanałach olejowych lub włoskach gruczołów łojowych.

Same olejki eteryczne składają się z wielu pojedynczych substancji, więc w jednym olejku eterycznym znajdowano ponad 50 pojedynczych substancji. Według  Św Hildegardy olejki eteryczne mają następujące działanie: 

  • przeciwzapalne
  • moczopędne
  • przeciwskurczowe
  • ułatwiające odkrztuszanie
  • wzmacniające żołądek, wątrobę, żółć i jelita
  • zwalczające zarazki fermentacji w organizmie
  • zwalczające bakterie i grzyby
  •  

Garbniki w roślinach leczniczych

Garbniki, które są również zawarte w wielu roślinach, charakteryzują się tym, że mogą wiązać się z białkami na skórze lub błonie śluzowej. Następnie przekształcane są w nierozpuszczalne i bardzo odporne substancje.

Działanie lecznicze opiera się właśnie na tym fakcie, ponieważ ten sposób działania usuwa pożywkę dla bakterii znajdujących się na skórze lub błonie śluzowej.

Glikozydy i saponiny w roślinach leczniczych

Glikozydy są również obecne w wielu roślinach leczniczych. W wodzie można je rozszczepić – na cukier i niecukier. Ten ostatni jest również określany jako aglikon.  Jest to również odpowiedzialne za działanie roślin leczniczych. Wiele substancji działających na serce, przeczyszczających lub wykrztuśnych, może rozwijać swoje działanie tylko poprzez glikozydy. Nawet liczne Amary są tak skuteczne tylko dzięki interakcji z glikozydami.

Saponiny są glikozydami roślinnymi, więc różnią się od nich tylko nieznacznie. Jeśli saponiny zostaną dodane do wody, powstanie dość trwała piana. Mogą również emulgować olej w wodzie i podobno mają również działanie hemolityczne (zbyt wczesny i nieprawidłowy rozpad czerwonych krwinek) 

Saponiny są również często stosowane przy uporczywym kaszlu. Tutaj mogą upłynnić zablokowany śluz własną aktywnością powierzchniową, dzięki czemu można go łatwiej odkrztusić i wydalić. Nowo utworzony śluz jest wtedy natychmiast bardziej płynny i łatwiejszy do ewakuacji. Występuje również lekkie podrażnienie błony śluzowej żołądka.

Saponiny poprawiają wchłanianie ziołowych składników aktywnych z innych roślin leczniczych, dzięki czemu nawet bardzo małe ilości składników aktywnych mogą mieć znaczące działanie. Ponadto saponiny mogą być stosowane w celu łagodzenia dolegliwości reumatycznych, zmniejszania obrzęków i zwalczania zanieczyszczeń skóry. Pomimo tych wszystkich korzyści, jakie niosą ze sobą saponiny, ważne jest, aby ich nie przedawkować!!! Może  to doprowadzić do bardzo negatywnego podrażnienia błony śluzowej jelit i zapalenia.

Śluz w roślinach leczniczych

 Wiele roślin zawiera również śluzy – substancje bogate w węglowodany. W kontakcie z wodą pęcznieją tworząc lepką ciecz właśnie śluz. Chociaż odpowiednie składniki znajdują się w wielu roślinach, tylko nieliczne rośliny zawierają je w ilościach wystarczających do zastosowania terapeutycznego zgodnie z naukami Hildegardy.

Jeśli śluz występuje w roślinach leczniczych w niższym stężeniu, nadal oznacza to, że na intensywność działania głównych składników wpływa właśnie jego obecność.

Głównym zadaniem odpowiednich roślin według Hildegardy jest łagodzenie podrażnień.  W szczególności śluz powlekając błony śluzowe w organizmie człowieka tworzy na nich rodzaj warstwy ochronnej. Substancje drażniące nie mogą już zbyt agresywnie na nie oddziaływać czy też ich działanie jest znacznie osłabione. W przypadku kaszlu, który jest spowodowany głównie podrażnieniem nagłośni lub gardła, leki śluzowe mogą w krótkim czasie złagodzić nieprzyjemne objawy.

Skutki uboczne leków śluzowych to  głownie lekkie działanie przeczyszczające, ponieważ rozluźnia się również wypełnienie jelita, a także osłabienie zmysłu smaku, zwłaszcza o smaku kwaśnym. Inne ważne „niezbędne składniki odżywcze” są również zawarte w wielu roślinach leczniczych. Są niezbędne m.in. do wzmocnienia szkieletu organizmu, budowy struktur komórkowych i aktywacji procesów metabolicznych. Dlatego konieczne jest, abyśmy wraz z pożywieniem przyjmowali wystarczającą ilość witamin, pierwiastków śladowych i minerałów, które są zawarte w szczególnie wysokich stężeniach w pokarmach roślinnych, takich jak sałatki, owoce i warzywa zwłaszcza w „ czystym pokarmie” bez nadmiaru chemii.

Wiele chorób  właśnie możemy dziś przypisać brakowi tych substancji, dlatego rośliny lecznicze, które według Hildegardy zawierają odpowiednie substancje, mogą być również stosowane w terapii wielu schorzeń.

Stosowane są różne metody ich przetwarzania, w zależności od potrzeby. Jeśli rośliny lecznicze są przetwarzane na napój, miksturkę – witaminy, pierwiastki śladowei minerały często rozpuszczają się, przyczyniając się w ten sposób do lepszego wchłaniania pożądanych substancji.

Rośliny lecznicze które polecała Mniszka zawierają różne substancje, one determinują obszary, w których są używane.  Jednak poszczególne składniki są od siebie ściśle zależne i powiązane dzięki czemu często mogą mieć pozytywny wpływ na wchłanianie głównych składników aktywnych w nich zawartych.

@cohyright Twierdza Zdrowia/ autor; Katarzyna Smoczkiewicz- Karska

https://twierdzazdrowia.pl/produkt/mieszanka-z-korzeniem-dziewiecsilu-50g/

 

Dodaj komentarz